Λεπτομέρειες

Δημοσιεύθηκε : 20 Μαρτίου 2019

Ο πρόεδρος του ΑΞΙΟΤΗΣ και Σύμβουλος Διοίκησης Ε.Α.Σ.Ε.  κ. Γιάννης Αναστασόπουλος, έλαβε μέρος στις εργασίες του "Delphi Economic Forum" όπου τοποθετήθηκε στο θέμα: 

ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ:

υπόθεση Αριστείας, Ανεξαρτησίας και Αξιοκρατίας

ADDRESSING THE CRUCIAL ISSUE OF A MODERN GREEK STATE

 Θέλω να ξεκινήσω την τοποθέτησή μου λέγοντας ότι η αξιοκρατία αποτελεί μια συνταγματική αρχή που συνδέεται άμεσα με τη δημοκρατική αρχή, την αρχή του κράτους δικαίου και την αρχή της ισότητας.

 Κι επιτρέψτε μου να κάνω ένα χρονικό άλμα και να αναφερθώ στο 1ο Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822 όπου στο άρθρο 6 αναφέρεται ρητώς ότι : όλοι οι Έλληνες εις όλα τα αξιώματα και τιμάς, έχουσι το αυτό δικαίωμα δοτήρ δε τούτων μόνη η ΑΞΙΟΤΗΣ εκάστου.

 ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ

Για να συμβάλουμε ουσιαστικά στην αναβάθμιση του Δημόσιου τομέα θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τις εξής πέντε (5) βασικές παραδοχές:

 ΠΑΡΑΔΟΧΗ #1 ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ [ΟΛΟΙ] ΕΜΕΙΣ

 Το κράτος δεν είναι μια νεφελώδης και δυσπρόσιτη έννοια. Αφορά τόσο τους δημοσίους λειτουργούς (εκλεγμένους και μη), όσο και την κοινωνία στο σύνολό της, η οποία από τη μία πλευρά καλείται να αποδεχθεί και υιοθετήσει τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, ενώ από την άλλη (και υπό την ευρεία αντίληψη) συμμετέχει και αυτή στη δημόσια διοίκηση παθητικά μεν, ως αποδέκτης των αποφάσεων ενεργειών και δράσεων της Δημόσιας Διοίκησης, ενεργά δε με την ψήφο της, καθώς με αυτήν αποφασίζει και τί είδους δημόσια διοίκηση θέλει και ποιος θα την διοικεί.

 ΠΑΡΑΔΟΧΗ #2 Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ (ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ)

 Η Δημόσια Διοίκηση θα πρέπει να λειτουργεί ανεξάρτητη από το πολιτικό σύστημα. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει λειτουργική και αποτελεσματική.

 Απαιτείται λοιπόν, ευδιάκριτη απαγκίστρωση από το καθεστώς της ομηρίας και πατρωνίας της Δημόσιας Διοίκησης από το κομματικό – πελατειακό κατεστημένο.

 Ακόμα κι όταν αναλαμβάνονταν ορθολογικά μέτρα για την εξυγίανση του δημοσίου τομέα, όπως π.χ. η νομοθεσία για το ΑΣΕΠ, συχνά υπονομεύονταν με ιδιοτελείς κομματικές πρακτικές. Δεν είναι τυχαίο ότι η νομοθεσία περί ΑΣΕΠ έχει αναθεωρηθεί ίσως και πάνω από 100 φορές ούτε ότι το ΑΣΕΠ συχνά παρακάμφθηκε με στρατιές ρουσφετολογικά διορισμένων συμβασιούχων.

 Εάν η Δημόσια Διοίκηση δεν αισθανθεί ότι οι επιλογές των επικεφαλής των δημόσιων υπηρεσιών είναι πραγματικά αποκοματικοποιημένες - γίνονται δηλαδή με έναν ανεξάρτητο τρόπο, με επιτροπές χωρίς πολιτική παρέμβαση - δεν πρόκειται ποτέ να κερδηθεί η εμπιστοσύνη η οποία είναι απαραίτητη και την οποία χρειάζονται οι Δημόσιοι Υπάλληλοι για να μπορέσει να προχωρήσει η απαραίτητη άσκηση της αξιολόγησης.

 ΠΑΡΑΔΟΧΗ #3 ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ

 Δημόσιος και ιδιωτικός τομέας είναι αλληλένδετοι· δεν μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει ο ένας, δίχως τον άλλον. Η συνεργασία και η μεταξύ τους σύμπραξη είναι αναγκαία και απαραίτητη, προκειμένου ο τόπος να πάει μπροστά και να επιτευχθούν οι στόχοι ανάπτυξης.

 Αξίζει να επισημάνω ότι όλα τα στελέχη του Δημοσίου που συμμετείχαν σε Ημερίδα της ΕΑΣΕ τόνισαν πως η δημόσια διοίκηση πρέπει να είναι σύμμαχος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επενδυτικής δραστηριότητας και πως χρειάζεται τις καλές πρακτικές του ιδιωτικού τομέα.

 Οι μεταρρυθμίσεις προφανώς, όταν ενισχύουν τη διαχειριστική ικανότητα της δημόσιας διοίκησης, έχουν την αξία τους. Ωστόσο, η ταυτότητα διαμορφώνεται όχι όταν στρατηγικά σχεδιάζεται κάτι, αλλά όταν στρατηγικά υλοποιείται κάτι. Κατ’ επέκταση, η ταυτότητα της Δημόσιας Διοίκησης ορίζεται από όσα υλοποιεί κι όχι από όσα απλώς σχεδιάζει.

Πλούσιο το λέγειν, ανύπαρκτο το πράττειν.

 Οι νέες τεχνολογίες μπορούν να επιφέρουν θεαματικές βελτιώσεις και να εκσυγχρονίσουν τον Δημόσιο Τομέα. Μπορούν δε να αντιμετωπίσουν τη γραφειοκρατία που δυσκολεύει την εξυπηρέτηση του πολίτη και των επιχειρήσεων. Χρειάζεται ωστόσο να γίνει παράλληλα αναθεώρηση και ανασχεδιασμός διαδικασιών παγιωμένων από δεκαετίες. Πρέπει να υπάρχουν οι αντίστοιχες οργανωτικές και νομοθετικές παρεμβάσεις προκειμένου να μπορούν να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες της τεχνολογίας.

 ΠΑΡΑΔΟΧΗ #4 ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Για να μεταρρυθμιστεί η Δημόσια Διοίκηση πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποφασίσουμε ποια θέλουμε να είναι η αποστολή της. Θέλουμε μια Δημόσια Διοίκηση που θα καθορίζει και θα εμπλέκεται στα πάντα; Μια Δημόσια Διοίκηση δυνάστη που θα θέτει εξοντωτικές προδιαγραφές και θα απαιτεί φορτηγά με δικαιολογητικά και αποδεικτικά, είτε πρόκειται να ανοίξει κανείς ένα κουρείο, είτε πρόκειται να κάνει μια διεθνούς βεληνεκούς επένδυση.

Ή θέλουμε μια Δημόσια Διοίκηση καλοπροαίρετη προς τον πολίτη που θα σχεδιάζει, θα θέτει τις προδιαγραφές για την Δημόσια Δραστηριότητα των πολιτών και θα επιβλέπει την τήρηση των κανόνων χωρίς να κάνει τη ζωή των πολιτών κόλαση.

Αφού προσδιοριστούν οι στόχοι της Δημόσιας Διοίκησης το επόμενο βήμα είναι να σχεδιαστεί το οργανόγραμμα που θα εξυπηρετήσει τους επιθυμητούς στόχους.                          Το οργανόγραμμα αυτό θα καθορίζει τις αρμοδιότητες, την εσωτερική δομή και οργάνωση των απαραίτητων υπουργείων με καθορισμό του αντικειμένου εργασίας των διευθύνσεων των τμημάτων και των διευθυντικών στελεχών. Θα ακολουθήσει η στελέχωση αυτών βάσει προκαθορισμένων περιγραμμάτων θέσεων. Οι δομές που θα επιλέγουν θα πρέπει να δικαιολογούν την ύπαρξη τους με βάση μελέτης κόστους – ωφέλειας – επιδόσεων. Διαφορετικά θα πρέπει να διερευνηθεί η δυνατότητα εκχώρησής τους στον ιδιωτικό τομέα μέσω ΣΔΙΤ. Με την προϋπόθεση ότι μπορεί αυτός να παρέχει ένα δημόσιο αγαθό σε χαμηλότερο κόστος και υψηλή ποιότητα.  

 ΠΑΡΑΔΟΧΗ #5 ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ

 Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι η διαχρονική αξία που προσωποποιεί τη Δημόσια Διοίκηση στις συναλλαγές με τους πολίτες. Ως εκ τούτου, πιστεύω ότι η όποια προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης της λειτουργίας του δημοσίου τομέα θα πρέπει να εστιάζει στον παράγοντα άνθρωπο και να εδράζεται στις αρχές της Αριστείας, της Ανεξαρτησίας, και της Αξιοκρατίας - έννοιες συναρτημένες με τη δημοκρατική αρχή του κράτους Δικαίου και την αρχή της ισότητας που αποτελούν το κλειδί της κοινωνικής συνοχής.

Και μπορεί η καινοτομία, η απλοποίηση των διαδικασιών και οι νέες τεχνολογίες να αποτελούν τα θετικά πρόσημα των καιρών μας, ωστόσο έρευνα της ΕΑΣΕ που παρουσιάστηκε πέρυσι τον Φεβρουάριο σε ειδική εκδήλωση του Οργανισμού μας για την αναβάθμιση της λειτουργίας του Δημοσίου Τομέα, κατέδειξε ότι στα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα στελέχη του Δημοσίου συγκαταλέγονται και η κακή στελέχωση, η έλλειψη διαφάνειας, η έλλειψη λογοδοσίας, η έλλειψη κινήτρων στο Δημόσιο.

Χρειάζεται συντεταγμένη προσπάθεια και βούληση για να περάσουμε από τις πελατειακές – κομματικές σχέσεις σε ένα Αξιοκρατικό, Δίκαιο σύστημα που αξιοποιεί ανθρώπους ικανούς που θα οδηγήσουν προς τα εμπρός, «συμπαρασύροντας» ακόμη και τους λιγότερο ικανούς.

Τέλος, απαιτείται παγίωση της ουσιαστικής λειτουργίας της ιεραρχίας με έμφαση στην ανάδειξη των Γενικών Διευθυντών και όχι η υποκατάστασή της από τους συμβούλους της πολιτικής ηγεσίας, μέσω των οποίων ασκείται πολιτική και που εναλλάσσονται κάθε φορά που απέρχεται ο υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας.

Επιδίωξη της ΕΑΣΕ είναι να προκαλέσει διάλογο με τα στελέχη του δημοσίου και μέσω αυτού να συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας της λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, και κατά συνέπεια και την ποιότητα της ζωής στη χώρα μας.

 Στο πλαίσιο αυτό πήρε την πρωτοβουλία να πραγματοποιήσει πέρυσι τον Φεβρουάριο μια ειδική ημερίδα με τη συμμετοχή λειτουργών του δημοσίου τομέα, η οποία κατέληξε σε συγκεκριμένες διαπιστώσεις – συμπεράσματα αλλά και εφικτές προτάσεις για την αναβάθμιση της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.

 Εφέτος, μάλιστα θα δοθεί συνέχεια στο εγχείρημα αυτό, καθώς στις 28 Μαρτίου θα πραγματοποιήσουμε και τη 2^η Ημερίδα με στόχο να συζητήσουμε τα κοινά προβλήματα δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

 Οι προτάσεις που προέκυψαν από αυτήν την ειδική ημερίδα συνοψίζονται στις εξής:

 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

1. Εφαρμογή της καλής νομοθέτησης
2. Δημιουργία Ανεξάρτητης Αρχής για τη διοίκηση του συνόλου των δράσεων του ανθρώπινου δυναμικού της Δημόσιας Διοίκησης
3. Ηλεκτρονική διακυβέρνηση ως ολοκληρωμένο πρόγραμμα δημόσιας πολιτικής με στόχο την απλούστευση των διοικητικών διαδικασιών και την παροχή καλύτερων υπηρεσιών στους πολίτες και τις επιχειρήσεις.
4. Ο εξορθολογισμός των διοικητικών δομών (κεντρικών, αποκεντρωμένων, τοπικών)
5. Απλούστευση και τυποποίηση διοικητικών διαδικασιών

 Με τις προτάσεις αυτές δεν διεκδικούμε, ως ΕΑΣΕ, το αλάθητο. Στόχος μας είναι να συνδράμουμε την πολιτική ηγεσία, αξιοποιώντας τη συσσωρευμένη εμπειρία των μελών της ΕΑΣΕ προς όφελος του τόπου στον οποίο εργάζονται και παράγουν.

 Είναι καιρός να περάσουμε επιτέλους από τα λόγια στα έργα, από το κομματικό στο εθνικό συμφέρον. Να μπει τέλος στον τσακωμό του παρόντος με το παρελθόν, γιατί χάνουμε το μέλλον.

 Κλείνοντας θέλω να επαναλάβω τη ρήση του αείμνηστου Δημήτρη Τσάτσου:

Ακόμη και μια προσπάθεια που μοιάζει μάταιη, δεν είναι μια άχρηστη προσπάθεια.

 Σας ευχαριστώ.

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύθηκε : 25 Ιανουαρίου 2019

Ο κ. Αναστασόπουλος ευχαρίστησε αρχικά τους παρευρισκόμενους  που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του ΑΞΙΟΤΗΣ, και συμπλήρωσε πως ανοίγεται ένας χρόνος γεμάτος νέες προκλήσεις για όλους μας, καθώς θα είναι μια χρονιά πολλαπλών εκλογών με … αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό.

"Εμείς στον ΑΞΙΟΤΗΣ θα συνεχίσουμε να είμαστε επαναστάτες της κοινής λογικής.

Παρά το γεγονός ότι η λέξη Αξιοκρατία απουσιάζει παντελώς από τους λόγους του Πρωθυπουργού, θα συνεχίσουμε με τις εκδηλώσεις και τις θέσεις μας να υποστηρίζουμε ότι η προώθηση των αρχών της Αξιοκρατίας, της Αριστείας και της Διαφάνειας, αποτελούν προοδευτικό πρόσημο.

Ευχές για μία καλύτερη χρονιά με την ελπίδα να μην αφομοιωθούμε με τα έντονα συμπτώματα παρακμής που βιώνουμε καθημερινά.

Υγεία, αισιοδοξία και δύναμη να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες."

 

Καλή Χρονιά σε όλους!

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύθηκε : 30 Δεκεμβρίου 2018

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του σωματείου ΑΞΙΟΤΗΣ με θέμα 

«Ο Λαϊκισμός εμπόδιο της Αξιοκρατίας»

με πάνελ ομιλητών:

Χρίστος Δήμας – Δικηγόρος, Βουλευτής Κορινθίας Ν.Δ.

Ιωάννης Μαστρογεωργίου – Γενικός Δ/ντής Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής

Κώστας Καρτάλης – Καθηγητης ΕΚΠΑ, ΕΑΠ

Συντονιστής

Κώστας Μποτόπουλος,
Συνταγματολόγος, μέλος ΔΣ ΑΞΙΟΤΗΣ

Ευχαριστούμε πολύ τους διακεκριμένους καλεσμένους μας καθώς και τα μέλη και φίλους του σωματείου ΑΞΙΟΤΗΣ που μας τίμησαν με την παρουσία τους.

Δείτε το video της εκδήλωσης στο κανάλι μας στο YouTube

ή στον σύνδεσμο https://youtu.be/M96DKNcwQ6E

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύθηκε : 01 Νοεμβρίου 2018

ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ:

υπόθεση Αριστείας, Ανεξαρτησίας και Αξιοκρατίας για όλους                 
Άρθρο του Προέδρου του ΑΞΙΟΤΗΣ Γιάννη Αναστασόπουλου                             

Ανάπτυξη δίχως αξιόπιστη και λειτουργική Δημόσια Διοίκηση δεν μπορεί να υπάρξει. Στη χώρα μας όμως, όπου κατά γενική παραδοχή το διοικητικό σύστημα δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση, η αναζήτηση των συντεταγμένων για τη βελτίωση της λειτουργίας του Δημόσιου Τομέα αποτελεί μια διαρκή κι επίπονη διαδικασία, που δεν έχει επιφέρει ουσιαστικά αποτελέσματα. Από προσωπική εμπειρία δε, μπορώ να πω με σιγουριά ότι έτσι όπως λειτουργεί το Δημόσιο σήμερα, τα αξιόλογα στελέχη που θέλουν να προσφέρουν (και υπάρχουν εκατοντάδες) παγιδεύονται και ασφυκτιούν από τους αργούς ρυθμούς και τον κυκεώνα των συναρμοδιοτήτων, των επικαλύψεων, της ευνοιοκρατίας, των πελατειακών σχέσεων και των (ξεπερασμένων) διοικητικών και αναχρονιστικών διαδικασιών.

 Και μπορεί η καινοτομία, η απλοποίηση των διαδικασιών, οι νέες τεχνολογίες να αποτελούν τα θετικά πρόσημα των καιρών μας, ωστόσο ο ανθρώπινος παράγοντας είναι η διαχρονική αξία που προσωποποιεί τη Δημόσια Διοίκηση στις συναλλαγές με τους πολίτες. Γι’ αυτό, αξίζει να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας στην αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού στο Δημόσιο η οποία να πρέπει να εδράζεται στις αρχές της Αριστείας, της Ανεξαρτησίας, και της Αξιοκρατίας - έννοιες συναρτημένες με τη δημοκρατική αρχή του κράτους Δικαίου και την αρχή της ισότητας που αποτελούν το κλειδί της κοινωνικής συνοχής.

 Η ανάδειξη και επιβράβευση των άξιων και ικανών δημιουργεί πάντα ευνοϊκό περιβάλλον για την παρακίνηση και παρότρυνση των υπολοίπων σε μια ομάδα. Ως μάνατζερ που διοικούμε επιχειρήσεις το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό. Το ίδιο πρέπει να εφαρμοστεί και στον Δημόσιο Τομέα, ο οποίος διαθέτει πολλούς ικανούς ανθρώπους. Σε εκείνους τους άξιους και ικανούς, λοιπόν, αξίζει η αναγνώριση και η διάκριση· αξίζει να γνωρίζει ο κόσμος και την άλλη (την καλή) όψη του νομίσματος. Κι αυτό δεν είναι μόνο δουλειά του Κράτους. Άλλωστε το Κράτος δεν είναι μια νεφελώδης και δυσπροσδιόριστη έννοια. Αφορά τόσο τους δημοσίους λειτουργούς (εκλεγμένους ή μη), όσο και την κοινωνία στο σύνολό της.

 Οι μικρές αλλαγές που κάνει καθένας μας είναι ικανές να φέρουν μεγάλα αποτελέσματα στο σύνολό τους. Με λίγα λόγια, η δυνατότητα μια καλύτερης ή χειρότερης ημέρας εξαρτάται από την ανάληψη των ατομικών και συλλογικών μας ευθυνών. Ας τις αναλάβουμε, με αρετή και τόλμη!

Γιάννης Αναστασόπουλος

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύθηκε : 21 Ιουλίου 2018

Τινά περί της μακεδονικής γλώσσας και της μακεδονικής ιθαγενείας 
¨Η:  Η Συμφωνία των Πρεσπών και το πρωτείο στη Μακεδονία 

του Δημήτρη Γ. Τσιμπανούλη

 Μια διακρατική συμφωνία, όπως αυτή της Ελλάδος και της πΓΔΜ, απαιτεί συμβιβασμούς και υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές.  Υπ’ αυτή την έννοια, εμμονή στη μη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από τη γείτονα είναι ουτοπική, στρουθοκαμηλική θα έλεγα, όταν μάλιστα η γείτων χώρα έχει καθιερωθεί διεθνώς ως «Μακεδονία».  Στόχος είναι μια θεμιτή συμφωνία, η οποία, όσο πικρή γεύση κι αν αφήνει συναισθηματικά, οδηγεί στον επιθυμητό, έστω και σκληρό, ειρηνικό συμβιβασμό. Με τη συμφωνία αυτή δεν πρέπει όμως να παραχωρούνται στους γείτονες δικαιώματα μέσω όρων, τη χρήση των οποίων, για λόγους καλής γειτονίας, δεχόμαστε να τους αναγνωρίσουμε, οι οποίοι θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε συνειρμούς ευεπίφορους σε παραχάραξη της ιστορίας, σφετερισμό της Μακεδονίας από τους γείτονες και υποβάθμιση της ελληνικής Μακεδονίας.

Δύο κυρίως είναι, κατά τη γνώμη μου, τα ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζονται επιβλαβώς για τις ελληνικές θέσεις στη συμφωνία των κυβερνήσεων Ελλάδος και ΠΓΔΜ, γνωστή ως συμφωνία των Πρεσπών: α) το ζήτημα της γλώσσας και β) το ζήτημα της ιθαγένειας. Και τούτο διότι το δεύτερο, σε συνδυασμό με το πρώτο, επιτρέπει τη συναγωγή συμπερασμάτων για μακεδονική εθνότητα των βορείων γειτόνων μας και, έτσι, πρώτου και κυριαρχικού δικαιώματός τoυς στη «Μακεδονία», στην οποία οι έλληνες καθιστάμεθα παρίες, με όλα τα συμπαρομαρτούντα.  Πιστεύω, λοιπόν, πως η σύνθετη ονομασία είναι επιβεβλημένη και στο θέμα της ιθαγένειας, πρωτίστως όμως στο θέμα της γλώσσας.  Ειδικότερα:

Η ιθαγένεια πρέπει να είναι «βορειομακεδονική» (ή όπως αλλιώς θα ήταν η σύνθετη ονομασία) και όχι «μακεδονική», καθόσον μια τέτοια εκδοχή υποβαθμίζει τη θέση των ελλήνων μακεδόνων και επιτρέπει ανιστόρητους συνειρμούς και συμπεράσματα για την εθνότητα των γειτόνων μας, πέραν της ιθαγένειας. Η αποδοχή «μακεδονικής ιθαγένειας» σε τι συμπεράσματα μπορεί να οδηγήσει ως προς την εθνότητα των γειτόνων μας; Η εκδοχή μιας εθνότητος, της μακεδονικής, είναι ανιστόρητη και, κατ’ ουσίαν, εξοβελίζει τους έλληνες από τη Μακεδονία. Αν πάλι δεχθούμε δύο εθνότητες για τους υπηκόους της Βόρειας Μακεδονίας, αυτές δεν θα πρέπει να είναι άλλες από «σλάβοι μακεδόνες» (δηλαδή «σλαβομακεδόνες») και «αλβανοί μακεδόνες». Όχι όμως σκέτο «μακεδόνες». Διαφορετικά οι έλληνες απεμπολούμε θεμελιώδη δικαιώματα στη Μακεδονία.

Το γλωσσικό, λοιπόν, ζήτημα, έτσι όπως αντιμετωπίζεται στη Συμφωνία των Πρεσπών, οδηγεί σε επικίνδυνες και ολισθηρές ατραπούς, επειδή η γλώσσα αποτελεί ένα από τους καθοριστικούς της εθνότητας παράγοντες και επιτρέπει ή και παραπέμπει σε άλλους συνειρμούς. Ως αιτία που δεν έγινε δεκτή η αρχικώς προταθείσα ονομασία της γείτονος ως «Σλαβομακεδονία» ήταν η αλβανική μειονότητα. Πλην όμως η αλβανική μειονότητα δεν ομιλεί την «μακεδονική» γλώσσα, αλλά την αλβανική!  Και η  πλειοψηφία της γείτονος ομιλεί την «σλαβομακεδονική», που κατατάσσεται στις σλαβικές γλώσσες.  «Μακεδονική» γλώσσα δεν υπάρχει και αποδοχή της οδηγεί σε παραχάραξη της ιστορίας.  Η ύπαρξη σημαντικής μειονότητας σε μία χώρα (όπως στη γείτονα), η οποία (μειονότητα) δεν έχει «σλαβική» καταγωγή, αλλά αλβανική, ίσως και να εξηγεί πολιτικά και διπλωματικά την προβολή επιχειρήματος εναντίον της χρήσης του όρου «Σλαβομακεδονία» ως ονομασίας του κράτους, και το σεβασμό της θέσης αυτής από τη χώρα μας, κυρίως επειδή μπορούν να υπάρξουν ισοδύναμες εναλλακτικές, με διαφορετική σύνθετη ονομασία. Αυτό το επιχείρημα επ’ ουδενί όμως έχει πεδίο εφαρμογής στο θέμα της γλώσσας, όπου δεν τίθεται θέμα σεβασμού της μειονότητος, αντιθέτως μάλιστα η αποδοχή του επιτρέπει και οδηγεί, έστω και εκ πλαγίου, σε απαράδεκτους συνειρμούς περί «πρωτείου» των γειτόνων στη Μακεδονία. Αν, λοιπόν, δεχθούμε «μακεδονική γλώσσα», αναπόφευκτα οδηγούμαστε και σε μακεδονική εθνότητα. Οι βόρειοι γείτονές μας θα είναι, ως προς την εθνότητα, είτε «μακεδόνες» (όχι σλαβομακεδόνες!) είτε «αλβανοί». Όταν, λοιπόν, θα μιλούμε για τους κατοίκους της ελληνικής Μακεδονίας θα τους αποκαλούμε «μακεδόνες έλληνες» και όχι «έλληνες μακεδόνες». Έτσι όμως οι σλάβοι μακεδόνες αποκτούν το πρωτείο στη Μακεδονία, γιατί εμείς κρατούμε τον επιθετικό προσδιορισμό και εκείνοι παίρνουν το ουσιαστικό! Κατακτούν δηλαδή την ουσία. Και ο νοών νοείτω.