Τρία χρόνια και τρία μνημόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η Ελλάδα εξακολουθεί να διανύει μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, εγκλωβισμένη στη δίνη μιας παρατεταμένης ύφεσης που έχει προκαλέσει ασφυξία στην αγορά και στις επιχειρήσεις. Τα μέτρα λιτότητας έχουν εξαντλήσει τα νοικοκυριά και η καλπάζουσα ανεργία σπρώχνει στο εξωτερικό στρατιές νέων που θα μπορούσαν να γίνουν η ατμομηχανή για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Το δικαιολογημένο αίσθημα της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας των πολιτών εντείνεται και από τη γενικευμένη άποψη ότι το Κράτος αδυνατεί να δώσει λύσεις και να τιμωρήσει εκείνους που με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους ζημίωσαν τη χώρα. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα επιτάσσει απονομή δικαιοσύνης, αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, διαφάνεια και ισονομία.

Είναι θετικό το γεγονός ότι η Πολιτεία φαίνεται να έχει λάβει πλέον το μήνυμα και να βαδίζει, έστω και καθυστερημένα, προς αυτή την κατεύθυνση με αποφάσεις για την πάταξη της κλεπτοκρατίας και της διαφθοράς. Τα περιστατικά σύλληψης και φυλάκισης ή η παραπομπή σε δίκη πολιτικών που φέρονται ότι διασπάθισαν δημόσιο χρήμα, το υποδηλώνουν. Παράλληλα, όμως, πρέπει να προχωρήσει άμεσα και η επίλυση του τεράστιου θέματος των δημοσίων υπαλλήλων που έχουν παρανομήσει. Πρέπει να σταματήσει αυτή η κατασκευασμένη ασυλία που απολαμβάνουν σε βάρος όλων ημών και –εκτός των όποιων ποινικών συνεπειών ορίζει ο νόμος– να εκδιωχθούν από τις υπηρεσίες τους. Το πρόβλημα της Δημόσιας Διοίκησης δεν είναι μόνο ποσοτικό, αλλά και ποιοτικό. Ο πολύπαθος Δημόσιος Τομέας χρειάζεται νέους ανθρώπους με όρεξη για δουλειά και διάθεση να σπάσουν κατεστημένες νοοτροπίες. Χρειάζεται ανανέωση ριζική.

Όλες αυτές οι ενέργειες της Πολιτείας πρέπει να συνεχιστούν και να εντατικοποιηθούν. Είναι πράξεις που επιχειρούν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Είναι πράξεις που υποδηλώνουν τη διάθεση και πρόθεση «συμφιλίωσης» του πολίτη με το Κράτος.

Επομένως, η μεγάλη «μάχη» πρέπει να δοθεί σε επίπεδο κοινωνίας. Η κουλτούρα ανοχής της διαφθοράς που έχει καλλιεργηθεί εδώ και δεκαετίες πρέπει να σταματήσει και να καταλάβουμε ότι οφείλουμε όλοι να συμβάλλουμε ώστε να διαμορφωθεί μια νέα αντίληψη στη σχέση Κράτους-πολίτη. Από τη μία το Κράτος θα πρέπει να πάψει να θεωρεί όλους τους πολίτες συλλήβδην και ανεξαιρέτως διεφθαρμένους και φοροφυγάδες και να επανακτήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη του κόσμου. Να τον κάνει συμμέτοχο, σύμμαχο και αρωγό της συλλογικής προσπάθειας για την ανάκαμψη. Από την άλλη, ο πολίτης δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζει το κράτος ως εχθρό και άντρο της διαφθοράς και του ρουσφετιού.

Όσο η σχέση μεταξύ Κράτους και πολιτών δεν διέπεται από διαφάνεια, ειλικρίνεια και σεβασμό, δηλαδή από σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης, η διαφθορά δεν πρόκειται να εξαλειφθεί. Και η εμπιστοσύνη χτίζεται. Κάθε μέρα, βήμα-βήμα. Με πράξεις, όχι με λόγια. Παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι εποχές της δημαγωγίας του μπαλκονιού. O πολίτης σήμερα απηυδισμένος με τις υποκριτικές υποσχέσεις των κατ’ επάγγελμα πολιτικών αποζητά δράση και έργα. 

Είναι εφικτό να πετύχουμε τον στόχο μας με κοινή προσπάθεια. Άλλωστε το κάθε βήμα μας φέρνει πιο κοντά στον προορισμό...

Γιάννης Αναστασόπουλος