Με αφορμή όσα συζητούνται για το κράτος ο Πρόεδρος του ΑΞΙΟΤΗΣ κ. Γιάννης Αναστασόπουλος παρεμβαίνει με τις παρακάτω σκέψεις:

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την ίδια φράση... Και πόσες φορές δεν την έχουμε επαναλάβει στην καθημερινότητά μας! Την ακούσαμε ακόμη μια φορά, πρόσφατα, από τον Πρωθυπουργό. Ήταν περισσότερο μια διαπίστωση, εν είδει συμπεράσματος. Κι όσο σωστή κι αν είναι, αποτελεί μόνο θεωρία. Λείπει η πράξη, δηλαδή το πώς θα αλλάξει η κατάσταση. 

Η δυνατότητα, όμως, μιας καλύτερης ή χειρότερης ημέρας εξαρτάται από την ικανότητα και βούληση της πολιτικής ηγεσίας να υλοποιήσει αυτά για τα οποία έχει δεσμευτεί. Το Κράτος δεν είναι μια αόριστη έννοια που επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες και αφορά, γενικώς, κάποιους τρίτους. Αφορά τόσο την κυβέρνηση στην κεντρική και τοπική διάσταση, όσο και όλους τους δημόσιους λειτουργούς που ασκούν εξουσία (εκλεγμένους και μη). Αφορά επίσης και την κοινωνία στο σύνολό της. Είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει κάποιος που να εξαιρείται από αυτό. Άρα, εκείνο που σε τελική ανάλυση μετράει δεν είναι μόνο η επανάληψη της ίδιας διάγνωσης (σ.σ. του κράτους - ασθενή) αλλά η θεραπεία!

Κι αρχίζοντας από την κυβέρνηση (το ανώτατο συλλογικό όργανο που ασκεί Δημόσια Διοίκηση σε ένα κράτος), πρέπει η σύνθεσή της, η δομή της αλλά και ο τρόπος λειτουργίας της να εξασφαλίζουν τελεσφόρα αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας. Η Ελληνική Δημόσια Διοίκηση οφείλει να ανταποκριθεί στον θεσμικό της ρόλο, ο οποίος είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, με τρόπο άμεσο και αποτελεσματικό.

Όσον αφορά στην κοινωνία, η αλλαγή νοοτροπίας δεν είναι πολυτέλεια, είναι πλέον θέμα επιβίωσης. Κι επειδή στην Ελλάδα ανθούν η Αυθαιρεσία, η Ατιμωρησία και η Αμνησία, έχουμε όλοι, δυστυχώς, συμβιβαστεί με την ιδέα ότι αυτά συμβαίνουν και θα συμβαίνουν για πάντα. Κάποτε, όμως, θα πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε κριτικοί προς τους άλλους και να κάνουμε αυτοκριτική – κάτι που δεν συνηθίζεται πολύ στην Ελλάδα. Να δεχθούμε ότι είμαστε όλοι συμμέτοχοι και συνένοχοι στην κατάσταση την οποία βιώνουμε, στις «ασθένειες» που ταλαιπωρούν τη χώρα μας, και να αναλάβουμε τις ατομικές ευθύνες μας.   

Όμως, δεν έχουν χαθεί όλα. Μέσα στον ζόφο υπάρχουν και αχτίδες αισιοδοξίας. Η αλλαγή νοοτροπίας έχει αρχίσει να συντελείται αργά και σταθερά στα Ελληνικά σπίτια και θα συνεχίσει πολύ εντονότερα τα επόμενα χρόνια. Σ’ αυτό συμβάλει και το ότι η νέα γενιά, τα νέα υγιή κύτταρα της κοινωνίας μας, στην πλειοψηφία της αμφισβητεί και απορρίπτει τις νοσηρές νοοτροπίες του παρελθόντος, επιδιώκοντας με τη στάση της να ... «γιατρέψει» ό,τι σήμερα ασθενεί.