Συνέντευξη του Κώστα Μποτόπουλου για τη Δικαιοσύνη, τα προβλήματα της και τις εφικτές λύσεις, στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ. 

Ποια θεωρείτε ότι είναι η επιρροή του δικαστικού συστήματος στην προσπάθεια οικονομικής ανάκαμψης της χώρας μας;

Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι αν είχαμε καλύτερη Δικαιοσύνη, θα λύνονταν όλα, ή έστω τα βασικά, προβλήματα που έφερε στο φως η κρίση. Όμως, πιστεύω ότι και οι τρεις μεγάλες κακοδαιμονίες της ελληνικής Δικαιοσύνης, που είναι, κατά σειρά σπουδαιότητας, οι καθυστερήσεις, η πολυνομία -«πολύ-δικαστικότητα» και ο υπερβολικά προνομιακός ρόλος του Κράτους, σχετίζονται όλες με την έξοδο από την κρίση μέσω αυτού που ονομάζουμε «ανάπτυξη».

Μπορείτε να το εξειδικεύσετε αυτή τη σχέση;

Η βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη είναι η ύπαρξη θεσμικού πλαισίου που να δημιουργεί ασφάλεια δικαίου. Για τον εγχώριο και ξένο επενδυτή, η ασφάλεια δικαίου στην Ελλάδα υποσκάπτεται από διαρκείς αλλαγές της νομοθεσίας και βεβαιότητα ότι όλες οι επενδύσεις θα αμφισβητηθούν δικαστηριακά και θα κριθούν μετά από αρκετά χρόνια. Από την άλλη, το κράτος έχει σειρά προνομίων που καθιστούν εντελώς άνιση τη σχέση του με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, ενώ και οι περισσότερες προσπάθειες διευκόλυνσης των επενδύσεων, θεσμικές ή πρακτικές, δεν αποδίδουν: θυμηθείτε τις ελπίδες αλλά και τα πενιχρότατα αποτελέσματα του νόμου περί “fast track”.

Τι πρέπει, λοιπόν, κατά τη γνώμη σας να αλλάξει και πού πρέπει να δοθεί το βάρος; 

Νομίζω, ότι, αν χτυπούσαμε τις τρεις κακοδαιμονίες, θα είχαμε θετική επίδραση σε βασικές αρχές του Κράτους-Δικαίου, όπως η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη, η προστασία κάθε πολίτη ή η αιεφορία, δηλαδή η ισορροπία οικονομικής δραστηριότητας-περιβάλλοντος, και συγχρόνως έμμεση υποβοήθηση της  οικονομικής ανόρθωσης. 

Ιδού κάποιες πρόχειρες αλλά συγκεκριμένες ιδέες. Για την καταπολέμηση της αργοπορίας: σημαντική αύξηση του κόστους της δίκης, πλήρης μηχανοργάνωση και γενικά βελτίωση των δικαστηριακών υποδομών, συμμετοχή και του Δημοσίου στο κόστος της δίκης (ως αντικίνητρο στην από μέρους του «τυφλή» εξάντληση όλων των βαθμών δικαιοδοσίας), εκπόνηση ειδικής διαδικασίας για οικονομικού χαρακτήρα διενέξεις με το Δημόσιο. Για την πολυνομία και τις αντιφατικές αποφάσεις: περιορισμό του αριθμού των νέο-εισερχόμενων δικηγόρων, άμεση ψήφιση νόμων-πλαισίων σε ορισμένους τομείς (στην πρώτη γραμμή των οποίων θα έβαζα τη φορολογία και την πολεοδομία), αυτοδέσμευση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος ότι δεν θα τους «μεταρρυθμίσει» εκ βάθρων μέσα στην επόμενη, ας πούμε, πενταετία. Για το ρόλο του Κράτους: νομοθετικό περιορισμό των προνομίων του, επιλογή των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων από σχηματισμό της Βουλής και όχι από το υπουργικό συμβούλιο, δημιουργία (η κρίση και το Μνημόνιο την καθιστούν αναγκαία) Συνταγματικού Δικαστηρίου.