Στην Ελλάδα, δυστυχώς, μας κατατρέχει σύνδρομο αυτοκαταστροφής. Στην περίπτωση της Αμφίπολης για παράδειγμα, πριν καλά καλά φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα, εξελίσσεται μια δημόσια διαμάχη γύρω από το μνημείο μεταξύ των διαφόρων υπεύθυνων και ανεύθυνων που ερίζουν περί χρηματοδοτήσεων, διαφωνούν, αμφισβητούν…
Η αρχαιολογική ανακάλυψη γίνεται βορά εκμετάλλευσης για τις στρατιές δημοσιογράφων, αρχαιολόγων αλλά και πολιτικών που διεκδικούν προβολή και λίγη από τη λάμψη της σπουδαίας ανακάλυψης! Μιας ανακάλυψης γνωστής στους αρχαιολόγους ήδη από τη δεκαετία του 1960 η οποία βγαίνει στο φως την κατάλληλη στιγμή, αφενός στρέφοντας το παγκόσμιο ενδιαφέρον στην Ελλάδα για έναν καλό (επιτέλους) σκοπό, αφετέρου δύναται να λειτουργήσει θετικά για την ενίσχυση των κονδυλίων στον πολιτισμό και κατά συνέπεια την αύξηση της απασχόλησης στον τομέα αυτόν.
Το …σύνδρομο της Αμφίπολης μας κυριεύει σε κάθε τομέα όμως. Λες και είμαστε γονιδιακά καταδικασμένοι να τρώμε τις σάρκες μας, να αρχίζουμε να ξηλώνουμε ό,τι προσπαθούσαμε με θυσίες να φτιάξουμε στα έξι χρόνια της ύφεσης. Και για να μιλήσουμε για την ανάπτυξη της χώρας, τώρα που η οικονομία δείχνει σημάδια σταθεροποίησης και η σκληρή πολιτική λιτότητας θα δώσει τη θέση της σε κάποιες φοροελαφρύνσεις ως «ανάσα» στους ταλαιπωρημένους πολίτες, χρειάζεται προσοχή από τους διεκδικούντες την εξουσία. Το μεταρρυθμιστικό έργο πρέπει να ολοκληρωθεί. Και τώρα είναι ώρα για ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια για την προσέλκυση επενδύσεων και την άντληση κεφαλαίων για την ανάπτυξη. Γιατί στα σπουδαία και σημαντικά χρειάζεται συνεργασία.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση πρέπει να σεβαστούν τις θυσίες των πολιτών. Το «στοίχημα» για την κυβέρνηση είναι να αποδείξει με απτά αποτελέσματα ότι οι θυσίες έπιασαν τόπο και για την αντιπολίτευση να αποφύγει επιστροφή σε παλαιές, καταστροφικές τακτικές ανεφάρμοστων υποσχέσεων και επικίνδυνης «πώλησης ελπίδας» αλλά και λάθη που θα εκμηδενίσουν μια προσπάθεια ανάταξης που γίνεται τόσο καιρό με κόπο και θυσίες. Απαιτείται ισχυρή βούληση και δέσμευση για συνέχιση των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων προκειμένου να διαμορφωθεί περιβάλλον φιλικό προς τις επενδύσεις που θα οδηγήσει στη βελτίωση της επιχειρηματικότητας και άρα στην ανάπτυξη της οικονομίας.
Διότι οι επενδύσεις που τόσο χρειάζεται η χώρα θα έρθουν μόνο εάν οι επενδυτές πειστούν ότι ανεξαρτήτως πολιτικής συγκυρίας και εκλογικού αποτελέσματος διαθέτουμε πειθαρχία, αποφασιστικότητα και συνέπεια στο εθνικό πλάνο ανάκαμψης και στη δημιουργία σταθερών υποδομών και θεσμικού πλαισίου για το επιχειρείν.
Γιάννης Αναστασόπουλος