Το 2010 μας άφησε μια γεύση πικρή, ένα ‘μούδιασμα’, μια αίσθηση αβεβαιότητας για το αύριο... Το ΔΝΤ έγινε φοβικό σύνδρομο. Ύφεση, τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, αύξηση των δεικτών ανεργίας, μείωση της ανταγωνιστικότητας, σκληρά κυβερνητικά μέτρα κυριάρχησαν τη σκέψη και η απαισιοδοξία και ο φόβος έγιναν συνοδοιπόροι μας. Δίχως αμφιβολία η χώρα μας περνά μια από τις χειρότερες κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών και για να την αντιμετωπίσουμε επιτυχώς και αποτελεσματικά απαιτείται σύνεση και πνεύμα καθαρό.
Πρωταγωνιστές στο έργο που διαδραματίζεται είναι οι πολίτες, που καλούνται να αλλάξουν, να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα, να εγκαταλείψουν κακές νοοτροπίες και πρακτικές τους παρελθόντος, να κάνουν θυσίες για το κοινό καλό και την πρόοδο του τόπου. Πώς όμως θα ανταποκριθούν και θα γίνουν ενεργά συμμέτοχοι στην μεγάλη προσπάθεια όταν νιώθουν ότι αδικούνται;
Σε ένα κράτος δικαίου, δημοκρατικό και ευνομούμενο, ο πολίτης υποχρεούται να εμπιστεύεται και να σέβεται τους Νόμους. Ταυτόχρονα, όμως, δικαιούται να απαιτεί και να απολαμβάνει ισονομία και ισοπολιτεία. Αυτό το αίσθημα δικαίου έχει κλονιστεί σοβαρά σήμερα.
Οι Έλληνες πολίτες νιώθουν ότι για άλλη μια φορά θα μείνουν ατιμώρητοι εκείνοι που καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα, εκείνοι που φέρουν το μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα. Το αίσθημα αδικίας εντείνεται καθώς νιώθουν ότι οι «θυσίες» που απαιτούνται για να βγει η χώρα μας από την κρίση, δεν κατανέμονται δίκαια και ισομερώς σε όλους του ώμους. Και μπορεί ο Πρωθυπουργός να έχει δίκιο λέγοντας ότι η οργή και η διαμαρτυρία από μόνα τους «δεν θα μας πάνε πουθενά», αλλά για να μετατραπεί η οργή σε δύναμη λύτρωσης και αλλαγής νοοτροπίας, χρειάζεται να εμπεδωθεί το αίσθημα δικαίου στους πολίτες ώστε να καταστεί εφικτή η «επανεκκίνηση» της κοινωνίας.
Για ποια «επανεκκίνηση» να μιλήσουμε όμως, όταν την οργή και σύγχυση προκαλούν οι ίδιοι οι πολιτικοί με τις αποφάσεις και πράξεις τους; Κινδυνεύουμε να χάσουμε την κρίση μας μέσα από τις αλλεπάλληλες τραγελαφικές πράξεις πανικού και μετάθεσης ευθυνών των πολιτικών μας (βλέπε τα πρόσφατα γεγονότα κατάληψης της Νομικής σχολής) αντί εθνικής ομοψυχίας και συνεργασίας που θα διασφαλίσουν ότι η χώρα δεν θα βρεθεί στην ίδια κατάσταση ποτέ ξανά.
Βρισκόμαστε στο μέσον μιας θύελλας. Δεν μπορούμε να ορίσουμε και να κατευθύνουμε τον άνεμο. Μπορούμε όμως να ρυθμίσουμε τα πανιά, να δώσουμε σαφή προσανατολισμό και συγκεκριμένο προορισμό πλεύσης. Χρειαζόμαστε εμπνευσμένους καπετάνιους με θέληση, ορθή κρίση και αγάπη για τον τόπο. Σαν τον καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο που, δυστυχώς, μας έφυγε νωρίς.
Γιάννης Αναστασόπουλος
Πρόεδρος Δ.Σ. ΑΞΙΟΤΗΣ