Μία ενδιαφέρουσα και πολύ επίκαιρη ομιλία με θέμα ‘Γιά ποιά κοινωνία μιλάμε?’ έκανε στις 24 Απριλίου ο Βασίλης Νικολετόπουλος, σύμβουλος επιχειρήσεων, ιδρυτικό μέλος και πρώην Γραμματέας του Αξιότης.

Εισαγωγικά, ο κ.Νικολετόπουλος παρουσίασε την κρατούσα άποψη που βασίζεται στη παροιμία ‘Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι’ αλλά υποστήριξε την άποψή του ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αντιπροσωπεύουν και τους έχουμε άλλωστε ψηφίσει, και ότι ό,σο μοίραζαν [δανεικά και ευρωπαικά] χρήματα, ήταν καλοί – είναι ‘γιά γιαούρτια’ μόνο τώρα που [κατ’ απαίτηση των δανειστών μας]  μάς τα ζητούν χρήματα πίσω.

Μετά από συζήτηση γιά το ποιά είναι η ‘ηγεσία’ [δημοσίου και ιδιωτικού τομέα] και ποιά η ‘κοινωνία’, παρουσιάσθηκαν θετικά και αρνητικά παραδείγματα συμπεριφοράς, με έμφαση στην κρατούσα ‘κοινωνική διαφθορά’.

Ακολούθησε ανάλυση των χαρακτηριστικών και της νοοτροπίας μας, μέ εστίαση στα αποκαλούμενα  από τον ομιλητή ‘Τα 10 κακά της μοίρας μας’: Δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις, ‘Όχι σε όλα’, ‘Πού είναι το κράτος?’, Έλλειψη αξιολόγησης, υπερβολικός αριθμός αυτοαπασχολούμενων, σύνδρομο ‘not in my backyard’, ρόλος τοπικών κοινωνιών, υποτιμητικό το να [ξανα-]κάνουμε τις εργασίες που κάνουν σήμερα οι αλλοδαποί, προαγωγή δημαγωγίας και ακρότητας από τα ΜΜΕ. Σε μία προσπάθεια να βρεθεί το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, έγινε σύντομη αναδρομή στην Ελληνική ιστορία και ακολούθησε ανάλυση της σημερινής κατάστασης: παρακμή, κοινωνία χωρίς αντισώματα, εξασθένιση του ιδανικού που υποστήριζε την ψυχή της φυλής, ‘κατακερματισμένη κοινωνία’, έθνος ανήλικον, παραβατική συμπεριφορά , μύθοι και στρεβλώσεις, φόρτιση και μαζικός αποπροσανατολισμός. Ο ομιλητής θεωρεί ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι “made in Greece”, καθολική –συστημική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική– και οφείλεται σε θεμελιακές αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν το ελληνικό μόρφωμα.

Κατά τον κ. Νικολετόπουλο, πρέπει να αποκτήσουμε Εμπιστοσύνη και Δικαιοσύνη, που θα μας ξαναδώσουν προπτική...όχι όμως γιά να ξανακάνουμε τα ίδια!. Η διαδικασία που θα ακολουθηθεί μοιάζει με τα γνωστά   ‘πέντε στάδια του πένθους’, αρχίζοντας από την άρνηση του τί συμβαίνει και καταλήγοντας στην αποδοχή. Πρέπει να ειπωθεί στους πολίτες ότι η κρίση θα διαρκέσει και θα βαθύνει και θα εξαπλώνεται· εδώ και αλλού. Αυτό θα λειτουργούσε ανακουφιστικά, σαν τέλος του φενακισμού και σαν έναρξη μιας νέας συνειδητοποίησης της ιστορικής πραγματικότητας.

Πρακτικά, η διαδικασία αναστροφής του σημερινού ζοφερού κλίματος πρέπει να ξεκινήσει τόσο εκ των άνω, όσο και εκ των κάτω.

Ζητούνται ηγέτες  σε κάθε χώρο - όχι μόνο στην πολιτική, που [α] να συμπυκνώνουν σε κατανοητή μορφή το όραμα που έχει ανάγκη η χώρα, [β] να αντιτίθενται σε άλλες, κρατούσες αντι-αφηγήσεις, τις οποίες οι ηγέτες θεωρούν βασικό εμπόδιο στη δική τους, και [γ] δεν αρκεί να κηρύττουν αλλά πρέπει να ενσαρκώνουν οι ίδιοι, με τον βίο και το έργο, την αφήγησή τους.

Όσο γιά τον λαό, εφόσον δεν γίνεται να εξαφανιστούν μερικά ελαττώματα, επιβάλλεται να βρεθεί τρόπος ώστε, τουλάχιστον, να αναδειχθεί και να ενεργοποιηθεί η θετική τους πλευρά. Δεν υπάρχει ελάττωμα που να μην μπορεί ώς ένα βαθμό να αξιοποιηθεί. Ο καθένας μας πρέπει να γίνει το παράδειγμα και παράλληλα να μετέχει στα κοινά. Η αλλαγή χαρακτήρα είναι ίσως αδύνατη, αρκεί όμως η αλλαγή συμπεριφοράς. Πιό συγκεκριμένα, η εθνική προσπάθεια πρέπει να εστιασθεί στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, την αντιμετώπιση λαθρομετανάστευσης, την ταχύτητα [και ποιότητα?] απονομή δικαιοσύνης και το ρόλο του τύπου/MME. Μεσομακροπόθεσμα [αλλά με άμεση έναρξη], επειδή η κρίση είναι κυρίως κοινωνική, πρέπει να στηριχθούμε  στην παιδεία γιά να την υπερβούμε. Το διακύβευμα, κατέληξε ο κ. Νικολετόπουλος, είναι η δυσθυμία να γίνει αγωνία, και να εκδηλωθεί μαζική θετική αντίδραση όπως το 1912 και το 1940 – στην περίπτωσή μας όμως μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και όχι μέσα από κινήματα, πραξικοπήματα και διχασμούς.