O Δημήτρης Δανηλάτος, ιδρυτικό μέλος του  ΑΞΙΟΤΗΣ αναλύει τα αίτια της κρίσης και το αποτέλεσμα των προσφάτων εκλογών και προτείνει:

1. Η οικονομική κρίση αποτέλεσε τον καταλύτη για να αναδειχθούν και όλα τα άλλα προβλήματα και οι παθογένειες του μοντέλου κοινωνίας που, από τη μεταπολίτευση και με ευθύνη του συνόλου σχεδόν του κομματικού μας συστήματος, έχει δομηθεί στη χώρα και εφαρμόσθηκε σε όλα τα επίπεδα (θεσμικό, νομοθετικό, κοινωνικό, οικονομικό, επιχειρηματικό, συνδικαλιστικό, εκπαιδευτικό, δικαιοδοτικό, κλπ.).

[Ίσως θα πρέπει να εξαιρέσουμε από αυτή την κατηγορία το κόμμα που παραμένει σταθερά προσηλωμένο σε θέσεις και απόψεις ενός παλαιοημερολογίτικου σταλινισμού και τους θιασώτες του ναζισμού, που κανείς εχέφρων πολίτης δεν μπορεί να κατατάξει στην κατηγορία των πολιτικών κομμάτων μίας δυτικής δημοκρατίας].

2. Γιατί επί 35 χρόνια (με εξαίρεση ίσως την περίοδο 1990-93 όταν καταβλήθηκε μία προσπάθεια νοικοκυρέματος του κράτους, την οποία όμως ο κυρίαρχος αλλά και κακομαθημένος λαός απέρριψε πολύ γρήγορα) αυτό το κομματικό σύστημα είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για:

• την υπερδιόγκωση ενός ήδη τεράστιου και αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα,
• την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας, παρά τον πακτωλό των κοινοτικών πόρων που εισέρευσαν στη χώρα, πόρων τους οποίους το κομματικό σύστημα ενδιαφέρθηκε μόνο να απορροφήσει και όχι να αξιοποιήσει,
• την καλλιέργεια ενός γενικευμένου πνεύματος ήσσονος προσπάθειας,
• την καταβαράθρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος,
• την επικράτηση της αναξιοκρατίας και την αναρρίχηση των κομματανθρώπων σε θέσεις ευθύνης και καίρια πόστα,
• την ανοχή της ανομίας σε όλα τα επίπεδα και τόσα άλλα που θα μπορούσε να παραθέσει κανείς.

3. Ανατρέχοντας στις πολιτικές συμπεριφορές, τις κατά καιρούς εξαγγελίες και υποσχέσεις των κομμάτων μας από το Μάρτιο του 2009 μέχρι και τις τελευταίες εκλογές έχει κανείς μία ολοκληρωμένη εικόνα της ανεπάρκειας του κομματικού μας συστήματος, καθώς όλοι σχεδόν οι πολιτικοί σχηματισμοί συνεχίζουν αμέριμνοι και απτόητοι να πολιτεύονται με ασύνορη επιπολαιότητα και απερισκεψία, μικροκομματικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις, πολιτική ανεπάρκεια και φόβο για να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί ακόμη και μπροστά στην επερχόμενη σχεδόν βεβαία καταστροφή της χώρας, με τις αντοχές – κοινωνικές και οικονομικές – του λαού να έχουν φθάσει στα ακραία τους όρια.
4. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου ανέδειξαν όλες τις αγκυλώσεις και τα τέρατα που εξέθρεψε το πολιτικό σύστημα της χώρας και απειλούν σήμερα να την καταδικάσουν σε ασφυξία και οριστικό θάνατο.
5. Μία δεξιά, κατ’ επίφαση μόνο φιλελεύθερη, που έχοντας αντιγράψει πλήρως τις μεθόδους και το σύστημα διακυβέρνησης του βασικού της πολιτικού αντιπάλου, φλερτάριζε συνεχώς με τον εθνικισμό, τον κρατισμό και τον λαϊκισμό, με αποτέλεσμα να γεννήσει μορφώματα όπως εκείνα των κεκαυμένων όψιμων αναπαραγωγών του συνθήματος «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ή εκείνα των βρυκολάκων του ναζισμού.
6. Μια, κατ’ επίφαση μόνο σοσιαλδημοκρατική παράταξη, που αφού δημιούργησε το πελατειακό κράτος, συνέχιζε να εκπέμπει έναν αριστερίστικο και δήθεν φιλολαϊκό βερμπαλισμό με αποτέλεσμα να εξανεμισθούν στα τέσσερα σημεία του πολιτικού ορίζοντα οι ψηφοφόροι-πελάτες της, που την πίστευαν επί δεκαετίες.
7. Μια πολυκερματισμένη και καταγγελτική αριστερά, που εξαντλούνταν στη διαμαρτυρία προς πάσα κατεύθυνση, διευκολύνοντας και τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα εξουσίας να αναπτύσσουν απρόσκοπτα τις πελατειακές τους σχέσεις και να συγκαλύπτουν τη διαφθορά, επεκτείνοντάς την στις δικές της τάξεις και σ’ ολόκληρη την κοινωνία.
8. Το πολιτικό μας σύστημα ήταν και εξακολουθεί να είναι βαθειά άρρωστο και αυτό είναι που αναδείχθηκε βίαια, μεταξύ άλλων, στις πρόσφατες εκλογές. Όμως η αρρώστια του εθνικισμού, του κρατισμού, του λαϊκισμού, του δήθεν φιλολαϊκού βερμπαλισμού, του καταγγελτισμού και της διαμαρτυρίας είναι, φυσικά, μεταδοτική. Έτσι, μολύνθηκαν τα ΜΜΕ που προβάλλουν – σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα - τους φορείς των ιδεών και συμπεριφορών που προαναφέρθηκαν, όλες οι επαγγελματικές κατηγορίες που επιζητούν μόνο την εξυπηρέτηση των στενών συντεχνιακών τους συμφερόντων, όλες οι συνδικαλιστικές εκπροσωπήσεις που έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς προβολής και διαχείρισης των επιδιώξεων των μελών τους, ακόμα και η πνευματική ηγεσία του τόπου, που έφθασε μέχρι του σημείου να συναλλάσσεται με τις φοιτητικές παρατάξεις.
9. Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών αποτυπώνει πιστά όλες τις παραπάνω παθογένειες. Η εικόνα όλων των πολιτικών κομμάτων στο θεσμικό τους διάλογο για την επίτευξη συμφωνίας με αντικείμενο το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, αποτυπώνει ανάγλυφα την αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα της συγκυρίας για τη χώρα και να πράξουν ανάλογα.
10. Και όμως η Ελλάδα έχει προβλήματα που επιβάλλουν άμεσες και αποτελεσματικές λύσεις, οι οποίες υπερβαίνουν τις επίπλαστες πολιτικές διαχωριστικές γραμμές και σχετίζονται άμεσα και υπαρξιακά με την επιβίωση και την πρόοδο της χώρας.

• Πρώτον, η Ελλάδα πρέπει να νοικοκυρευτεί. Οφείλει να μάθει να δαπανά όσα παράγει, και μάλιστα να δαπανά λιγότερα από όσα παράγει για ένα χρονικό διάστημα, ώστε να επιτευχθούν τα περιβόητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, που θα μας επιτρέψουν να βγούμε από τη μέγγενη του εξωτερικού δανεισμού, ο οποίος αποτελεί τον κύριο παράγοντα περιορισμού της εθνικής μας κυριαρχίας. Άρα πρέπει όλοι να δεχθούμε ότι θα ζήσουμε φτωχότεροι, ώστε να μπορέσουμε κάποτε να ζήσουμε ανεξάρτητοι, ελεύθεροι και αξιοπρεπείς.
• Δεύτερον, το πολιτικό σύστημα πρέπει να αναμορφωθεί εκ βάθρων. Ενδεικτικά μπορεί κανείς να αναφέρει ότι επιβάλλεται η μείωση του αριθμού των βουλευτών και υπουργών αλλά και η δραστική μείωση των πάσης φύσεως απολαβών και προνομίων τους, η απόλυτη διαφάνεια, η ανάληψη ευθύνης με εξάλειψη συναρμοδιοτήτων, η ταχεία προώθηση των αναγκαίων και επιβεβλημένων μεταρρυθμίσεων, κ.α.
• Τρίτον, το κράτος και η αυτοδιοίκηση πρέπει να μικρύνουν, και να καταστούν διοικητικοί μηχανισμοί αποτελεσματικότεροι και φιλικοί προς τους πολίτες. Οι άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί πρέπει να καταργηθούν ή να συγχωνευθούν και να περιοριστούν τα προνόμια των υπαλλήλων τους. Η αξιόπιστη και αδέκαστη αξιολόγηση πρέπει να εφαρμοστεί παντού με στόχο την ανταμοιβή των καλλίτερων και την αποπομπή των ημετέρων.
• Τέταρτον, η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή πρέπει να παταχθούν αλύπητα. Μόνον έτσι θα γίνει δυνατή η δικαιότερη κατανομή των βαρών και η λειτουργία του κοινωνικού κράτους. Γι αυτό χρειάζεται μόνιμο και ισορροπημένο φορολογικό σύστημα.
• Πέμπτον, η επιχειρηματικότητα πρέπει να απενοχοποιηθεί και να στηριχτεί η αριστεία, η καινοτομία και η εφευρετικότητα. Ο κατάλογος όσων πρέπει να γίνουν είναι μακρύς.

11. Από την άλλη πλευρά, το μνημόνιο δυσφημήθηκε και απαξιώθηκε αφόρητα. Ενώ προβλέπει τις περισσότερες από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται επειγόντως η χώρα, κατά την εφαρμογή του επικεντρώθηκε στην περικοπή μισθών και συντάξεων, που αποτέλεσαν τον εύκολο δρόμο για τη μείωση των ελλειμμάτων, ενώ η προσαρμογή θα μπορούσε να είναι κατά πολύ ηπιότερη αν είχαν εφαρμοστεί κατά προτίμηση τα διαρθρωτικά μέτρα, που κόλλησαν όμως στα συντεχνιακά αιτήματα διαφόρων ομάδων του πληθυσμού με ερείσματα στην πολιτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία
12. Ένα κείμενο, που θα έπρεπε να είχαμε συντάξει και υλοποιήσει με δική μας εθνική πρωτοβουλία, βαφτίστηκε άτοπα και άδικα στενός κορσές των δανειστών μας και απωθήθηκε στο πυρ το εξώτερον,.
13. Και όπως πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα, μέσω του λαϊκισμού και της τυφλής καταγγελίας, πολλά από όσα προβλέπονταν ή εφαρμόστηκαν, διαστρεβλώθηκαν βάναυσα. Έτσι:

• την ανομία τη βαφτίσαμε αντίσταση,
• τα απείρως χαμηλότερα επιτόκια από εκείνα που μας προσφέρουν οι αγορές τα είπαμε τοκογλυφία,
• το διεθνώς εφαρμοζόμενο φορολογικό μέτρο στην ακίνητη περιουσία, που αποτελεί σταθερό αίτημα της αριστεράς σε όλο τον κόσμο, το βαφτίσαμε χαράτσι και το απορρίψαμε,
• την κατάργηση του ασύλου, που από πανεπιστημιακό είχε εκτραπεί σε ποινικό, και την εξάλειψη της εξουσίας των φοιτητοπατέρων πάνω στην ακαδημαϊκή κοινότητα τα βαφτίσαμε επιβουλή κατά της ελευθερίας της σκέψης και της άποψης,
• την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας που λιμνάζει και καταπατάται από τους πραγματικούς κερδοσκόπους την είπαμε ξεπούλημα των ασημικών του λαού και την απεμπολήσαμε,
• ακόμα και τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας την ταυτίσαμε με τη χούντα και το φασισμό, πριν γνωρίσουμε το αληθινό τους πρόσωπο που κάνει την είσοδό του στη Βουλή με το ανησυχητικό 7%.

14. Στο επίπεδο της κοινωνίας χαρακτηριστικό της κοινωνικής αποσάθρωσης αποτελεί το γεγονός ότι όλοι θέλουν να γίνουν στο οικόπεδο του γείτονα και μακριά από τα δικά τους σπίτια τόσον οι χώροι αποκομιδής και επεξεργασίας των απορριμμάτων που μας πνίγουν όσο και οι χώροι φιλοξενίας των λαθρομεταναστών που μας κατακλύζουν, σε μια κοντόθωρη υπεράσπιση των διάσπαρτων ιδιωτικών συμφερόντων, χωρίς καμία έγνοια για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.
15. Την ίδια στιγμή, και ενώ η ανεργία φθάνει σε δυσθεώρητα ύψη και όλοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το φαινόμενο, στη ζήτηση εργατικών χεριών για τη συγκομιδή ροδακίνων στην Ημαθία, με μεροκάματο 24 ευρώ στο χέρι, (και κοινωνική ασφάλιση, διαμονή και φαγητό πληρωμένα από τον εργοδότη) ανταποκρίθηκαν 4884 Αλβανοί και 19 Έλληνες.
16. Αλλά και η κυβέρνηση, που το συνομολόγησε, είτε έκανε σκόπιμη καθυστέρηση και έδινε μάχη οπισθοφυλακών, όπως έγινε με τα θέματα της απελευθέρωσης της κρουαζιέρας και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, είτε ακόμη και όταν έπαιρνε κάποια μέτρα μεταρρυθμίσεων διατυμπάνιζε ότι το κάνει με βαρειά καρδιά και επειδή τα επιβάλλει η τρόϊκα και όχι επειδή το απαιτεί το εθνικό συμφέρον.
17. Κοντολογίς, πολιτικό σύστημα και κοινωνία έχουν χάσει κυριολεκτικά τον μπούσουλα και βολοδέρνουν σε πελάγη πλάνης, αναξιοπιστίας και αυταπατών.
18. Και η Ευρώπη ; Προφανώς δεν διανύει μια από τις καλλίτερες περιόδους της. Η κρατούσα τα τελευταία χρόνια συντηρητική στρατηγική μεγάλωσε τις ανισότητες, φτώχυνε τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη, δεν στάθηκε ικανή να διαδραματίσει καίριο ρόλο στις μεγάλες διεθνείς εξελίξεις και αμαύρωσε συνολικά την εικόνα μιας κοινότητας σταθερότητας, προόδου, ευημερίας και αλληλεγγύης. Τα πράγματα όμως και οι συσχετισμοί αλλάζουν και το αύριο μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό. (Τα όσα είπε για την ελληνική κρίση και την ανάγκη αλλαγής στην αντιμετώπισή της από την Ευρώπη και την τρόϊκα χθές το βράδυ στο γαλλικό κανάλι TV5 ο επί εννέα χρόνια πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου κ. Guy Verhofstadt  είναι χαρακτηριστικά αυτής της μεταβολής). Πέραν του ότι και στα χειρότερά της ακόμη, η Ευρώπη αποτελεί νησίδα δικαιοσύνης και ευζωίας στον σημερινό πολύπαθο κόσμο. Άλλωστε γι αυτό και το 80% των ελλήνων επιλέγει να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη και στο ευρώ. Μπορεί να λένε κάποιοι ό,τι θέλουν, αλλά 240 δις ευρώ μέσα σε 2 χρόνια, αποτελούν τη μεγαλύτερη κινητοποίηση πόρων στην ιστορία της ανθρωπότητας για την ενίσχυση μιας μικρής χώρας που αντιμετωπίζει κίνδυνο χρεοκοπίας. Πολύ γρήγορα, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες θα καταλάβουν, αν δεν έχουν ήδη κατανοήσει, ότι πρέπει να προχωρήσουν σε εμβάθυνση της ενοποίησης, σε κοινή διαχείριση του χρέους όλων των εταίρων με την έκδοση ευρωομόλογου ακόμη και την ανάδειξη της ΕΚΤ σε ύστατο δανειστή των κρατών μελών. Κάτι τέτοιο όμως, όπως και αυτή η ένταξη στην ΕΕ, δεν συνεπάγονται μόνον απόλαυση δικαιωμάτων, αλλά και ανάληψη υποχρεώσεων. Μια απ’ αυτές, θα είναι και η δημοσιονομική πειθαρχία με προληπτικό και κατασταλτικό έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών από την κεντρική διοίκηση. Αν αυτό ορισμένοι το θεωρήσουν ανεπίτρεπτο περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, δεν θα έχουν καταλάβει τίποτα για το δρόμο εξόδου και της χώρας μας από την κρίση.
19. Και απέναντι σε όλα αυτά, το πολιτικό μας δυναμικό – και πάλι στο σύνολό του και αθεράπευτα αμετανόητο – συνεχίζει να πουλάει ελπίδα στον πολίτη και ψηφοφόρο-πελάτη και μιλάει για δύο μόνο πράγματα.

• Το ένα αφορά στην υπόσχεση για επαναδιαπραγμάτευση (ή αναδιατύπωση ή ανασύνταξη ή ανασχεδιασμό ή απαγκίστρωση ή  καταγγελία) του Μνημονίου. Όμως, κανείς από αυτούς που δίνουν τις υποσχέσεις, δεν λέει το παραμικρό για το ότι όλα αυτά υπόκεινται στη διακριτική ευχέρεια των δανειστών μας και μόνο, που με τα χρήματα τους επιτρέπουν στο σπάταλο ελληνικό κράτος να έχει ακόμη τεράστια ελλείμματα όπως επίσης κανείς δεν παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο ελληνικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης με συγκεκριμένο οδικό χάρτη και χρονοδιάγραμμα εξόδου από αυτήν. Αντίθετα η ύφεση ολοένα και βαθαίνει δίνοντας στη χώρα μία ακόμη αρνητική πρωτιά καθώς κατέχει το θλιβερό προνόμιο της μοναδικής περίπτωσης μίας οικονομίας της αγοράς που για πέντε συνεχή χρόνια βρίσκεται σε καθοδική πορεία και ύφεση.
• Το δεύτερο αφορά στη γενικευμένη αλλά ταυτόχρονα αόριστη αναφορά όλων των πολιτικών μας ταγών στην ανάγκη να μπεί η χώρα σε τροχιά Ανάπτυξης, χωρίς όμως καμία περαιτέρω εξειδίκευση. Μήπως μιλούν για μια ανάπτυξη παρόμοιας μορφής με εκείνη που εμφάνιζε η χώρα στα προ του 2008 χρόνια, της οποίας αποκλειστικός σχεδόν μοχλός ήταν η κατανάλωση, που γινόταν με δανεικά χρήματα και είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα:
• να έχουμε την παγκόσμια πρωτιά ως προς τον αριθμό εμπορικών καταστημάτων ανά 1000 κατοίκους με πολύ μεγάλη διαφορά από τις επόμενες δύο χώρες που είναι η Ιταλία και η Πορτογαλία.  Για το λόγο αυτό άλλωστε το εμπόριο - ειδικότερα δε εκείνο των αυτοκινήτων καθώς και το λιανικό στο επίπεδο της μικρής και πολύ μικρής επιχείρησης αλλά όχι μόνο - είναι ο τομέας που η κρίση εμφανίζει τα πιο οξυμένα χαρακτηριστικά με τον τεράστιο αριθμό των κλειστών καταστημάτων ακόμη και σε εμπορικές περιοχές όπου στα χρόνια της ανεμελιάς και του άκρατου καταναλωτισμού με τα δανεικά ο λεγόμενος «αέρας» κόστιζε σχεδόν όσο και η αγορά ενός καταστήματος.
• τη συνεχή επιδείνωση του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας και την εκτόξευσή του σε δυσθεώρητα ύψη (είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ των 3 χωρών που έχουν υπαχθεί σε πολιτική μνημονίου συγκρίνοντας το ποσοστό κάλυψης του ΑΕΠ από τις εξαγωγές τους διαπιστώνεται ότι η Ιρλανδία το καλύπτει κατά 100%,  η Πορτογαλία κατά 35% και η χώρα μας κατά 25%, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά για το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι +0,6% για την Ιρλανδία και -10% για Πορτογαλία και Ελλάδα).

20. Εύλογα θα περίμενε κανείς να έχει εκπονηθεί ένα αμιγώς Ελληνικό Σχέδιο και ο Οδικός Χάρτης (Roadmap) για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Εύλογα επίσης θα περίμενε κανείς να προτείνονται και υιοθετούνται κανόνες και διαδικασίες σαν εκείνους που εφαρμόστηκαν για την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, ώστε να δημιουργηθεί ένα ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις. Εύλογα θα περίμενε κανείς να ακούσει από τους πολιτικούς ποια είναι σήμερα η παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας, στην οποία θα βασισθούν οι πολιτικές που θα φέρουν ανάπτυξη, θα διαφέρουν από όσα συνέβαιναν στα προ του 2008 χρόνια  και θα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του εμπορικού μας ισοζυγίου.
21. Γιατί αποφεύγουν οι πολιτικοί να γίνουν συγκεκριμένοι, προσδιορίζοντας τόσο ποιοι είναι οι τομείς οικονομικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας στους οποίους θα πρέπει η χώρα να βασισθεί για την περιβόητη ανάπτυξη όσο και με ποιο τρόπο και ποιες πολιτικές θα δημιουργηθεί το πλαίσιο και θα υπάρξουν τα κίνητρα ώστε η χώρα και οι όποιοι επενδυτές (έλληνες και ξένοι) να είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν τις ευκαιρίες και τα οφέλη από τους κλάδους  στους οποίους εμφανίζεται  να υπάρχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα για τη χώρα και την οικονομία της όπως:

• η βιολογική γεωργία, η μεταποίηση γεωργικών προϊόντων και η βιομηχανία τροφίμων
• η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου (χρυσός, υδρογονάνθρακες, κλπ.)
• ο τουρισμός και η παραθεριστική κατοικία μαζί με την κρουαζιέρα (όλοι υπήρξαμε μάρτυρες της μάχης οπισθοφυλακής που έδωσε το πολιτικό προσωπικό για να μην απελευθερωθεί η κρουαζιέρα στη χώρα)
• η ανάδειξη του Πειραιά και της Αττικής σε ένα πραγματικό ναυτιλιακό κέντρο παγκόσμιας σημασίας και εμβέλειας (στην Ιρλανδία για να καταστεί η χώρα πόλος προσέλκυσης ξένων εταιρειών με στελέχη υψηλών προδιαγραφών και αποδοχών, ψηφίστηκε νομοθεσία με ειδικό φορολογικό καθεστώς για τα στελέχη αυτά)
• τα μεγάλα δημόσια έργα και οι συγκοινωνιακές υποδομές για δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, μαρίνες, κ.α.
• η Υγεία και η Παιδεία με επενδύσεις ιδιωτών (σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και νοσοκομεία με υψηλό επίπεδο υπηρεσιών για την προσέλκυση αλλοδαπών φοιτητών και ασθενών)
• η ανάδειξη και εκμετάλλευση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς για την καθιέρωση θεσμών και την οργάνωση εκδηλώσεων παγκόσμιας ακτινοβολίας και εμβέλειας που θα γίνονται στη χώρα (π.χ. αγωνιστικά φεστιβάλ αρχαίου θεάτρου, συνέδρια φιλοσοφίας, θεολογίας, κ.α.).

22. Σήμερα η χώρα ευρίσκεται μπροστά σε ένα διπλό αδιέξοδο, τόσο στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο όσο και στο οικονομικό και αναπτυξιακό επίπεδο.  Τα κόμματα συνεχίζουν την πολιτική της πώλησης ελπίδας και του «εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους», χωρίς να μιλάνε συγκεκριμένα για τίποτε ενώ επιβάλλουν την αναστολή κάθε διαδικασίας ιδιωτικοποιήσεων στο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτος ο στόχος είσπραξης 3 δις. ευρώ για το 2012 , όπως δήλωσε σε συνέντευξη του στη χθεσινή Καθμερινή ο Διευθύνων Σύμβουλος του Ταμείου. Όμως αυτά τα 3 δις έχουν περιληφθεί στα προβλεπόμενα έσοδα. Από πού άραγε θα καλυφθεί αυτή η νέα τρύπα?
23. Για το λόγο αυτό κρίνω σκόπιμο να επαναλάβω κάποια σημεία από ένα άρθρο του Φώτη Γεωργελέ στη Athens Voice της 16^ης Μαίου 2012 στα οποία ο αρθρογράφος λέει:

«Η τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια όλων κάθε βράδυ στα δελτία των 8. Φοβούνται να κυβερνήσουν και αρνούνται να κυβερνήσουν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Προτιμάνε το ρόλο του πολιτικού σχολιαστή στα τηλεοπτικά παράθυρα. Του εισαγγελέα. Αν το 16% διαλύει το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, τότε το πολιτικό σύστημα αυτό είναι νεκρό.

Ιδεοληψίες παρωχημένων δεκαετιών, αδιάλλακτη υπεράσπιση προνομίων και εσόδων που κάποιοι εξασφάλισαν από το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης και οργανωμένα συμφέροντα που προωθούν τη δραχμή για να αγοράσουν φτηνά τη χώρα, συγκλίνουν σε ένα ρεύμα που μαθηματικά οδηγεί στη χρεοκοπία και στην εθνική ήττα.

Από την πλευρά της η ελληνική κοινωνία ακόμη και σήμερα, στο παρά ένα, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ποια είναι τα διλήμματα. Αντικατέστησε το δικομματισμό με άλλες εκδοχές του που, αυτές τώρα, υπόσχονται μαγικές λύσεις, βολικές, εύκολες, διατήρηση των κεκτημένων, επιστροφή σε εποχές ανέμελες, αλλά χωρίς τα δανεικά που τις εξασφάλιζαν.

Για την ελληνική κοινωνία, «εξόντωση» είναι αυτό που ζούμε. Δεν υποψιάζεται καν τι σημαίνει η κατάρρευση που πλησιάζει. Έχουμε διαπαιδαγωγηθεί σε μια πολιτική των τηλεοπτικών παραθύρων, στις τσάμπα μαγκιές καφενείου. Ανεπάγγελτοι πολιτικοί, αυτοδίδακτοι οικονομολόγοι, καταργούν διακρατικές συμφωνίες, αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του κόσμου όλου. Μόνοι τους. Απέναντι στο τηλεοπτικό κοινό των οπαδών τους.

Ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί με απορία. Είναι πραγματικά περίεργο το φαινόμενο. Ένας ολόκληρος πλανήτης προσπαθεί να βρει τρόπο να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η χώρα μας ταξιδεύει προς την έξοδό της.

Η κοινωνία μας μέσα σ’ αυτά τα 2 χρόνια δεν μπόρεσε να δημιουργήσει δυναμικές προοδευτικές, μεταρρυθμιστικές, ευρωπαϊκές, εκσυγχρονιστικές πολιτικές κινήσεις. Ανικανότητα, ανευθυνότητα και συμφέροντα οδήγησαν στην αποδιοργάνωση, τον κατακερματισμό, το αδιέξοδο. Σε μια ατμόσφαιρα «χαμηλής έντασης» εμφυλίου, με κραυγές για προδότες, δοσίλογους, κρεμάλες που εξαφάνισαν τις ψύχραιμες φωνές, αποσιώπησαν τα διλήμματα, πολέμησαν τις αποχρώσεις. Η «στρατηγική της έντασης» παρόξυνε συνεχώς την ατμόσφαιρα, υπονομεύοντας κάθε απόπειρα αναδιοργάνωσης της παραγωγής. Υπονόμευσε τον τουρισμό, εξόντωσε την εμπορική ζωή, έκαψε τις πόλεις. Επιδείνωσε την ύφεση περισσότερο από τα μέτρα του μνημονίου. Οι συμμορίες της δραχμής ανενόχλητες οδηγούν στο προδιαγεγραμμένο τέλος. Η κοινωνία δεν έχει αντιστάσεις, έχει επιλέξει τη θυματοποίηση.

Ο πρόεδρος του Μεξικού κάποτε είχε πει για τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου: «Αυτοί δεν ξέρουν να υποφέρουν». Είναι ο λίγο πικρός τρόπος που οι outsiders βλέπουν την καλομαθημένη Δύση να αντιδρά σπασμωδικά και αυτοκτονικά. Η πορεία μας των τελευταίων χρόνων θα γίνει ιστορία που θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Μια κοινωνία που αποφάσισε να αυτοκτονήσει, να φύγει από το κέντρο του κόσμου για να διατηρήσει ένα δανεικό επίπεδο ζωής, αντί να οργανωθεί για να δημιουργήσει το δικό της. Και βρέθηκε στο περιθώριο του πλανήτη.»

24. Συνηθίζουμε να λέμε για τη χώρα μας ότι, αν και δεν διακρίνεται για την οργανωτικότητα και προνοητικότητά της, όταν βρεθεί στα δύσκολα τα καταφέρνει, έστω και την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή. Ας ευχηθούμε και ας ελπίσουμε ότι αυτό θα συμβεί και τώρα. Γιατί, σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, χρειάζεται συναγερμός των ζωντανών και έντιμων δυνάμεων του Έθνους για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης. Απαιτείται η δημιουργία ενός πόλου των δυνάμεων της λογικής και της ευθύνης, που θα διαπαιδαγωγήσει όλες τις άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και θα αναδεχθεί το τμήμα των κυβερνητικών ευθυνών που θα του αναλογεί στην κατεύθυνση της ασφαλούς πρόσδεσης στην ΕΕ, με πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης στον οικονομικό, παραγωγικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό τομέα, που θα σέβεται όλους τους πολίτες και θα μεριμνά για τους ασθενέστερους.