Ο βαθμός αποτελεσματικής διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων από τη μια μεριά και ο βαθμός ωριμότητας του αξιακού συστήματος κάθε λαού από την άλλη, δημιουργούν την ανάγκη συγκρότησης ομάδων οργανωμένης προσφοράς για την εξυπηρέτηση στόχων συνδεδεμένων με την βελτίωση του περιβάλλοντος και των συνθηκών ζωής για όλους, των θεσμών, του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος και, τέλος, συνδεδεμένων με την διαμόρφωση συνθηκών ακώλυτης άσκησης των δικαιωμάτων των πολιτών. Οι ομάδες αυτές δεν ασκούν πολιτική και δεν είναι συνδεδεμένες με την άσκηση κυβερνητικού έργου, δεν εξαρτώνται από τις κυβερνήσεις, συνεργάζονται, όμως, με αυτές – όπου αυτό είναι εφικτό – σε βάση ανεξαρτησίας και αμοιβαίου σεβασμού. Είναι οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Η συνεισφορά και ο ρόλος των ομάδων αυτών αναδεικνύεται κι αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε περιόδους κρίσεων είτε σε εθνικό είτε σε διεθνές επίπεδο, είτε, τέλος και στα δύο. Σήμερα εξελίσσεται μια παγκόσμια οικονομική κρίση πού, εξειδικευόμενη στην περίπτωση της Ελλάδας, επιβαρύνεται κι από μια κρίση κοινωνική και πολιτική. Κοινό χαρακτηριστικό της ελληνικής και της διεθνούς οικονομικής κρίσης αποτελεί η αναποτελεσματικότητα αλλά και η χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Η πολιτική και κοινωνική διάσταση της ελληνικής κρίσης ειδικότερα καθορίζεται από την ταύτιση του κράτους με το πολιτικό σύστημα της χώρας, την εμμονή σε ένα παρωχημένο οικονομικό πρότυπο, το χαμηλό επίπεδο του εθνικού αξιακού συστήματος και την απουσία θεσμών σεβαστών από όλους. Όλα αυτά, σε συνδιασμό με την αδυναμία – κατ’ άλλους απροθυμία - της χώρας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις έναντι των διεθνών εταίρων και πιστωτών της, έβλαψαν καίρια την διεθνή αξιοπιστία της και της περιόρισαν το δικαίωμα του αντίλογου και της συνεννόησης. Έτσι, είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει μέτρα ισοδύναμου οικονομικού αποτελέσματος με τα μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα πού αρνείται να λάβει στη λογική της μη σύγκρουσης της κυβέρνησής της με το πελατειακό κράτος πού εκτράφηκε τις τελευταίες δεκαετίες και πού τελικά αυτοπαγίδευσε το πολιτικό προσωπικό της. Αυτό επιβαρύνει υπέρμετρα τους Έλληνες πολίτες, αυξάνει την ανεργία, πλήττει την πραγματική οικονομία με αποτέλεσμα να βαθαίνει την ύφεση και, τελικά, να μην επιτυγχάνει ούτε και τούς επιδιωκόμενους δημοσιονομικούς στόχους.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι ανάγκη να καταγραφούν οι ανάγκες της χώρας, να ενταχθούν σε σχέδιο προτεραιοτήτων, να ορισθούν οι αναγκαίες δράσεις και να οργανωθεί το σύστημα υλοποίησής τους. Αυτό, πού κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί έργο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, καλούνται να το αναλάβουν εθελοντικά οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις στους ειδικότερους χώρους δραστηριοποίησής τους αλλά και σε συντονισμό μεταξύ τους. Καλούνται, δηλαδή, να συμβάλλουν στην χάραξη στρατηγικής της χώρας, αλλά και στις διαδικασίες τόσο για την έξοδό της από την παρούσα κρίση, όσο και για την εδραίωση ενός μέλλοντος αισιόδοξου για τον λαό της.
Πιο συγκεκριμένα μπορούν να συμβάλλουν με τον εντοπισμό και την πρόταση των καλύτερων διεθνών πρακτικών προσαρμοσμένων στις ελληνικές ιδιαιτερότητες, στους ακόλουθους άξονες πού άλλωστε οριοθετούν το νέο αναπτυξιακό πρότυπο της χώρας:
Α. Στον άξονα του δημοσιονομικού εξορθολογισμού και πιο συγκεκριμένα στις ασκήσεις τόσο περιστολής των δαπανών όσο κι αύξησης των εσόδων. Σε σχέση με την άσκηση περιστολής των δαπανών ενδιαφέρον πεδίο αποτελεί ο έλεγχος των δαπανών της υγείας, του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και της άμυνας. Σε σχέση με την άσκηση αύξησης των εσόδων ενδιαφέρον πεδίο αποτελεί η υιοθέτηση ενός νέου φορολογικού συστήματος πού να χαρακτηρίζεται από απλότητα, διαφάνεια, δικαιοσύνη, ανταγωνιστικότητα και σταθερότητα.
Β. Στον άξονα του επαναπροσδιορισμού της έννοιας και του ρόλου του κράτους με δράσεις σχετικές με τον συστηματικό έλεγχο όλων των νόμων για τον περιορισμό της πολυνομίας, την άμεση κατάργηση όσων έχουν περιπέσει σε αχρησία και την αξιολόγηση των υπολοίπων με βάση τις αποδεδειγμένες επιπτώσεις τους στην οικονομική δραστηριότητα.  Επίσης με δράσεις σχετικές με την κωδικοποίηση του νομοθετικού πλαισίου κάθε φορέα που ασκεί ρυθμιστική λειτουργία (Υπουργεία, Υπηρεσίες, Ρυθμιστικές Αρχές), έτσι ώστε ν’ αποφεύγονται οι πολλαπλές ρυθμίσεις για το ίδιο θέμα από διαφορετικούς φορείς επιβαρύνοντας σημαντικά τις επιχειρήσεις (σε χρόνο και χρήμα) με το κόστος συμμόρφωσης στις διοικητικές πράξεις. Τέλος, με δράσεις σχετικές με την αξιολόγηση όλων των νέων νόμων και ρυθμίσεων με κριτήριο τις επιπτώσεις τους στην ανταγωνιστικότητα.
Γ. Στον άξονα μιας αποτελεσματικής παιδείας με την συμβολή στον σχεδιασμό και την δημιουργία τεχνολογικών και ερευνητικών πάρκων σύμφωνα με υπάρχοντα διεθνή πρότυπα και στην προώθηση συνεργασιών των πανεπιστημίων με εταιρίες σε ερευνητικά προγράμματα. Επίσης με δράσεις για την προσέλκυση των καλύτερων πανεπιστήμιων του κόσμου στην Ελλάδα για να εγκαταστήσουν π.χ.  σχολές αρχαιολογίας ή γενικότερα σχολές κλασσικών, βυζαντινών κι ανθρωπιστικών σπουδών, αλλά και ξενοδοχειακές και ναυτιλιακές σχολές ή και ιατρικά ερευνητικά κέντρα. Θα μπορούσαμε να θέσουμε ως εθνικό στόχο να γίνει η Ελλάδα το σπουδαιότερο κέντρο κλασσικών και ανθρωπιστικών σπουδών στον κόσμο.
Δ. Στον άξονα των εργασιακών σχέσεων με την συμβολή στον εντοπισμό νέων σύγχρονων κι ευέλικτων μορφών εργασίας πού να συμβάλλουν στην ανταγωνιστικότητα της χώρας, στη λειτουργία δικτύου θυρίδων επιχειρηματικότητας σ’ όλους τους νομούς, που θα παρέχουν σε νέους υποστηρικτικές υπηρεσίες, πληροφορίες και συνδρομή σχετικά με την ίδρυση μιας επιχείρησης, στην εφαρμογή νέου θεσμικού πλαισίου για τη γυναικεία απασχόληση με στόχο την εναρμόνιση οικογενειακής κι επαγγελματικής ζωής των γυναικών, στον σχεδιασμό προγραμμάτων κατάρτισης ανέργων και ιδιαίτερα νέων αλλά και νέων μητέρων, ειδικά στις παραμεθόριες περιοχές και, τέλος, στην εναρμόνιση εκπαιδευτικών προγραμμάτων σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας
Ε. Στον άξονα τού Τουρισμού με την συμβολή στην χάραξη στρατηγικής για τον Τουρισμό στη βάση μετατροπής του σε ποιοτικό τουρισμό και σύνδεσής του με το σύγχρονο πολιτιστικό μας προϊόν, με τα εξαγωγικά μας προϊόντα και με τις συνθήκες προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, δηλαδή μέσα από την δημιουργία μιας νέας εθνικής αναπτυξιακής ταυτότητας.
ΣΤ. Στον άξονα της Γεωργίας με μελέτες και δράσεις για                                    την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και τον προσανατολισμό των αγροτών, για την προσαρμογή των καλλιεργειών σε προϊόντα όπου υπάρχει διεθνής ζήτηση αλλά και καλύτερες τιμές λόγω καλύτερης ποιότητας (βιολογική καλλιέργεια, υγιεινή διατροφή χαμηλών λιπαρών κλπ) και, τέλος, για τη διασύνδεση  της αγροτικής παραγωγής με την έρευνα και τις νέες τεχνολογίες.
Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις μπορούν ακόμα να σταθούν δίπλα στις ασθενέστερες αλλά και δοκιμαζόμενες ομάδες του πληθυσμού πού έχουν πληγεί από την κρίση. Μπορούν, τέλος, να συμβάλουν με στοχευμένες δράσεις στην προσπάθεια αποκατάστασης της εμπιστοσύνης σε βασικές αξίες της δημοκρατίας μας: στη δικαιοσύνη, στην εντιμότητα, στη διαφάνεια, στην αλληλεγγύη, στην ασφάλεια, στην αξιοκρατία, στη φερεγγυότητα.
Ιδιαίτερα σήμερα στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από την μορφή τους, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις πρέπει να βασίζονται στον εθελοντισμό, στον αλτρουισμό, στον πατριωτισμό και στην εξυπηρέτηση οραμάτων. Να υπηρετούν δηλαδή τον άνθρωπο και το περιβάλλον όπου ζεί, την κοινωνία, το έθνος, να ανοίγουν δρόμους, να προβάλουν παραδείγματα επιτυχίας, να επιβραβεύουν, να δημιουργούν κίνητρα, να προκαλούν την άμιλλα σε επίπεδο τόσο ατόμων όσο και μονάδων, με μια κουβέντα να προσφέρουν αλλά και να διεκδικούν. Να μην αποτελούν οχήματα ανάπτυξης ιδιοτελών επιδιώξεων και έμμεσης διεύρυνσης της κρατικής εξουσίας. Μέσα από αυτήν την καινοτόμα προσέγγιση οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις μπορούν ουσιαστικά να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της πολυεπίπεδης κρίσης πού μαστίζει την χώρα μας, στην αποκατάσταση της διεθνούς της αξιοπιστίας και, κυρίως, στην αποκατάσταση της αυτοεκτίμησης και της αξιοπρέπειας του Έλληνα πολίτη.
Θα ήθελα να τελειώσω με μια φράση από την Επιστολή του Νίκου Δήμου προς τους Κήνσορες του έθνους πού δημοσίευσε το έτος 1999: «Είμαι υπερήφανος που ανήκω στις περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις. Πιστεύω πως ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενιαία και αδιαπραγμάτευτα, είναι η μόνη ιδεολογία που μας απόμεινε – αλλά και η μόνη που μας χρειάζεται.»